Trening skokowy

IMIĘ KONIA: Manhattan

JEŹDZIEC: Ruska

RODZAJ TRENINGU: skoki

MIEJSCE: kryta hala

DATA: 29. 11. 2014r.

WYSTĄPILI: Valentine, Aiden, Chris

Manhattan szalał na padoku i nie bardzo chciał być złapany. Stałam przy płocie z uwiązem w ręku i obserwowałam go z miną pt „już wszystko mi jedno”, kiedy pojawiła się Val.

- Znowu nie daje się ściągnąć do stajni? - zapytała, chichocząc.

- Mhm... Chciałam trochę z nim poskakać, ale chyba nic z tego. Nie masz czasem marchewki przy sobie?

Sprawdziła kieszenie.

- Mam cukierki!

Mając w dłoni kilka cuksów przeskoczyłam ogrodzenie i zbliżyłam się do konia. Zatrzymał się i czujnie nastawił uszy, spoglądając na mnie z zaciekawieniem.

- No chodź małpiatko, chodź...

Nie ruszył się z miejsca, gdy podałam mu smakołyki i szybko zapięłam uwiąz. Poklepałam go zadowolona z efektów i już bez komplikacji udaliśmy się do stajni.

Przywiązałam go na korytarzu i poszłam po sprzęt. W międzyczasie doszła do nas i Valentine, która pomogła mi ogarnąć ogiera przed jazdą. Miał zaklejkę na zaklejce. Utrzymać go w stanie czystości dłużej niż dwie godziny to prawdziwy wyczyn...

Sprawnie poradziłyśmy sobie z sierścią, a później równie szybko założyłyśmy sprzęt. Man trochę niechętnie pozwolił sobie wsadzić wędzidło, ale mu przeszło. Miał na sobie czerwony czaprak i ochraniacze w tym samym kolorze.

- Idziemy?

Przeszliśmy na krytą halę, bo na dworze powoli robiło się szaro i chociaż na placu mamy reflektory, to i tak wolałam światło wewnątrz budynku.

Nikogo nie było. Wsiadłam i spokojnie ruszyłam stępem, przygotowując się na popisy ogiera. Wjechaliśmy na pierwszy ślad, nieco przyspieszyliśmy i tak pokonaliśmy jedno pełne okrążenie. Na środku stało trochę przeszkód.

- Zawołasz kogoś? Bo sama, chudzino nie dasz rady z nimi... - powiedziałam do Val, a ona zmierzyła stojaki groźnym spojrzeniem, ale ostatecznie zgodziła się ze mną i poszła po stajennych.

Tymczasem Hatt zaczął już swoje numery i raz po raz szarpał, próbując wyrwać mi z rąk wodze. Ale miałam rękawiczki, nie osiągnął celu.

Trzymałam go w ryzach i byłam cierpliwa. Przez ostatnie dni bardzo skupiałam się na nawiązaniu więzi i nie raz brałam go na spacer w ręku czy siedziałam z nim na pastwisku.

Ogier nie nawykł do szybkiej kapitulacji i dzielnie ze mną walczył. Chciałam go przekonać, że to bez sensu i lepiej ze mną współpracować. Zaczęliśmy wykonywać masę ćwiczeń. Na początek zrobiliśmy wielką woltę na pół hali, a zaraz po tym przeszliśmy do mniejszych woltek w każdym narożniku. W międzyczasie robiliśmy także przekątne, gdzie albo oddawałam mu wodze, albo zbierałam i dodawałam łydek. Chyba zaczął kumać, że to czas na pracę i jakoś tam powolutku dawał mi znać, że nie ma na myśli nic złego. Jest po prostu trochę niecierpliwy i nie lubi chodzić w kółko.

Robiliśmy slalom między przeszkodami, gdy na halę weszli Val, Aiden i Chris. Chłopaki od razu zabrali się do ustawiania pod rozkazami Valentine.

Tymczasem ja i Man zaczęliśmy ćwiczyć zwroty. Ogier na początku podchodził do tego bardzo niechętnie i musiałam włożyć dużo pracy w to, by w ogóle zechciał się trochę przesunąć, ale za czwartym razem zwrot na przodzie wyszedł całkiem ładnie.

Dalej były zatrzymania. Z tym akurat nie miał żadnego problemu, a z relacji świadków wynika, że nawet nogi ustawił bardzo dobrze.

Porobiliśmy jeszcze parę ćwiczeń żeby dobrze się rozstępować, a potem zakłusowaliśmy z drobnym oporem. Hatt nie miał ochoty na bieg, ale zdołałam go przekonać. Mocno go pilnowała i bez przerwy stukałam łydkami by nie zasnął. I znowu: wolty, serpentyny, zmiany kierunku...

Na kołach radził sobie średnio, bo ciągle był zbyt usztywniony i gotowy na bunt, ale na prostych i przekątnych bardzo fajnie się wyciągał. Poświęciłam więcej czasu pracy na kołach i z uporem mianiaka starałam się go rozluźnić. Ciągle zmienialiśmy kierunki i tak dalej...

W końcu nastąpił ten moment, gdy prawie całkiem mi odpuścił! Ładnie się zebrał i zaczął pracować zadem, poruszając się znacznie bardziej sprężyście. Przejścia też były niczego sobie.

Skierowałam się na drążki, które ustawili nam usłużni panowie. Koń nieco opuścił głowę i wysoko podnosił nogi, podczas gdy ja pilnowała by się nie zatrzymał i by szedł prosto. Wyklepałam go i zmieniłam kierunek. Najechaliśmy od drugiej strony z podobnym efektem.

- No dobra, to jakieś hopki dawaj – zachęciła nas Val, wskazując na stacjonatkę, która nie mogła mieć więcej niż 80 centymetrów.

- Z kłusa?...

- No, a czemu nie...

Wzruszyłam ramionami, czemu nie.

Zrobiliśmy ładny, długi najazd i pilnując konia, by nie przyspieszył, a jednocześnie wysyłając delikatne impulsy skierowaliśmy się na pojedynczą przeszkodę. Man był bardzo zadowolony i choć rwał się do galopu, zdołał się opanować. Pochwaliłam go i wjechałam na ścianę gdzie w pierwszym lepszym narożniku ruszyłam galopem.

- Łoooł... - krzyknęłam, gdy wypruł do przodu jak rakieta.

Szybko wyhamowałam go do kłusa i wykonałam woltę. Później karne okrążenie w owym chodzie i kolejna próba zagalopowania. Wyszło jakoś dziwnie i na pewno nie płynnie, ale chociaż tempo było dobre, więc już pozwoliłam na kontynuowanie biegu. Po skoku zrobił się zbyt podekscytowany by porobić z nim coś konkretniejszego, ale niech mu będzie...

Zrobiliśmy po trzy okrążenia na każdą stronę, zmieniając kierunek poprzez przekątną z lotną zmianą nogi. Wyszło bardzo poprawnie, za co konik został pochwalony.

Potem chwilka pracy na dużym kole i kilka dodatkowych lotnych dla utrwalenia. Wydawał się być gotowy, więc zwolniłam do kłusa i dokładnie obejrzałam sobie parkur. Przeszkody były niskie, żadna nie przekraczała 90 cm.

Ustaliliśmy kolejność:

1. Stacjonata (ta co wcześniej)
2. okser
3. łagodny zakręt i szereg – 2 stcjonaty
4. krzyżak
5. doublebarre
6. ostry zakręt i krótki najazd na murek
7. okser

Koń posłusznie ruszył galopem i bardzo spokojnie najechał na pierwszą przeszkodę. Wiedział już co zrobić, by ją pokonać, więc zaprezentował się od najlepszej strony . Val pochwaliła jego technikę, a Aiden stwierdził, że „ej, jak on fajnie skacze...”.

Okser był pomalowany na oślepiające barwy, ale nikomu to nie przeszkadzało. Mann skupił się i mocno odbił się od ziemi w odpowiednim momencie. W czasie skoku wyciągnął głowę i podkulił kopyta. Byłam z niego baaardzo zadowolona. Nawet się słuchał!

Wjechaliśmy na łuk i najechaliśmy na pierwszą stacjonatę z szeregu. To były przeszkody na skok – wyskok.

Koń był pewny siebie i nie zwątpił ani na chwilkę. Pokonał kombinację piorunem i nawet nie potrzebował dodatkowej zachęty.

Krzyżak nie stanowił dla niego żadnego problemu, ale kontrolnie docisnęłam łydki i rozszerzyłam wodze. Mann nie zawiódł mnie i tym razem.

Kolejna przeszkoda poszła nam bez trudu i koń przeskoczył ją w ładnym stylu. Mieliśmy mało czasu i miejsca by dobrze najechać na murek. Wyjechaliśmy zakręt jak tylko się dało, ale koń i tak prawie pogubił nogi i prawie rozwalił przeszkodę, wykonując bardzo pokraczny skok. Bezpiecznie wylądowaliśmy i po szybkim otrząśnięciu się już mknęliśmy w kierunku oksera.

- Dobry!!!

Val nie potrafiła siedzieć cicho, widząc jak Hatt przelatuje ponad belkami. Pochwaliłam go i po kilkunastu sekundach zwolniłam do kłusa.

- Jak się skacze to słucha świetnie, a tak to świruje i ma mnie gdzieś... - skomentowałam.

- Oj tam, cicho bądź. Jest świetny.

- Ej, kierowniczko, podwyższamy o ile? - zapytał Aiden.

- O 10 centymetrów.

Zabrali się do pracy i już po kilku minutach wszystko było gotowe. Ustaliśmy jedynie inną kolejność, by Man się nie zanudził.

1. Krzyżak
2. okser
3. doublebarre
4. szereg (skok-wyskok) – 3 stacjonaty
5. murek
6. okser

Krzyżak, tak jak poprzednio, nie stanowił dla nas najmniejszego problemu. Inaczej było z okserem, przed którym koń porządnie się zawahał, a po interwencji łydkowej, skoczył jakby w zwolnionym tempie, pukając kopytami w drag.

Kolejna przeszkoda pokonana została w ekspresowym tempie, nie zdążyłam nic zrobić, a już było po skoku. Złapaliśmy ze sobą kontakt i w całkiem fajnym zgraniu pognaliśmy nad szereg, trochę przed nim zwalniając, by pokonać go dokładnie. Ściskałam jego boki łydkami i pilnowała go jak tylko mogłam. Przyniosło efekty, bo skakał jak w zegareczku.

Przed murkiem znowu coś poszło nie tak, ale i tak lepiej niż poprzednio. Ma jakiś niezrozumiały lęk przed tego typu przeszkodami...

I zamykający parkur okserek okazał się być bardzo miły w obsłudze. Hatt poradził sobie z nim w trzy sekundy i mogłam już wyklepać rumaka.

- Spisałeś się!

- A no pewnie, był świetny.

Rozkłusowałam go, a potem rozstępowałam. Za chwilkę miałam być w domu, więc resztę czynności przeprowadziłam z Val w trybie ekspresowym. Konik dostał od nas po marchewce. Wydawał się być zadowolony i z jazdy i z życia, więc ze spokojnym sumieniem wyszłam ze stajni.